کـعـبـه آن قـبلـگـه اهـل نـیاز            مـأمن امن و حـریـم اعـجـاز
آنشب آبـستن یک واقـعه بود            غرق درتاب و تب و سوز و گداز

خـبری بود به زیبـایی وحی            که شود نازلِ بر میـر حجاز
نـا گهـان بـنـت اسد وارد شد            رخ نهان ساخته در پردۀ ناز
پرده ناگاه فـرا رفت و دمـید            مهر روی علی آن روح نماز
آشنایی که به غیر از رخ دوست            نکـند نرگـس مستـش را باز
آسمان روزنه‌ای را می‌جست            تا کند رخنه در آن خلوت راز
تا شود شاهد آن طرفه طـلوع            تا نهـد بـر در او روی نـیـاز
در هـوای رخ آن ماه بهشت            می‌کند خـیل مـلائک پـرواز
مهر خواهد که کند در قدمش            فرشی از نور و ضیا پای انداز
آید آن دست حق از پای نفوس            که کند بـنـد ضلالـت را بـاز
می‌کند حـاجت مخـلـوق روا            پـادشاهـی که بود بـنـده نواز
در حـیات کُرۀ خـاک امروز            می‌شود فصل جدیـدی آغـاز
آن دُرِّ در صدف کعـبه نهان            بود درعلم و فضیلت مـمتاز
گوش خواباند مگر کعبه شنید            که چنین می‌رسد از غیب آواز
هـا عَـلـیٌ بَـشَـرٌ کَـیـفَ بَـشر            رَبُّــهُ فِـیــه تَـجَـلّـی وَ ظَـهَــر